Zwerven over de wereldzeeën

50 maanden, tientallen landen en bestemmingen, 30.000 zeemijlen, 2 keer de evenaar over, 6 aaneengesloten weken op zee, 2 maanden in Covid-quarantaine… Je probeert zo’n reis te vatten in cijfers omdat je denkt dat dat duiding geeft. Of houvast aan een prestatie. Of misschien een verklaring voor wat het met je deed. Maar cijfers zeggen niks over gevoel, over de mentale impact die deze reis op ons maakte. En nog veel minder duiden ze hoe we nu verder gaan. Welke richting slaan we in, nu de wind niet meer onze koers bepaalt?

Oververmoeid vertrek

Ik vertrok als 45-jarige carrièrevrouw en moeder van twee jonge kinderen. Oververmoeid van vijf jaar voorbereiding, met als absoluut kookpunt het jaar voor vertrek. Ik was net weer moeder geworden en in plaats van daar met volle teugen van te genieten in onze blended family, vond ik mezelf rennend van hot naar her om de vertrekdeadline te halen. Ik verkocht mijn huis, we deden het merendeel van ons bezit van de hand, schreven ons uit Nederland uit en zwaaiden onze geliefden gedag. ‘Waar zijn we aan begonnen’, dacht ik regelmatig in die eerste maanden na vertrek. Toch voelde ik bij die twijfel ook opwinding. We merkten dat we ons – eenmaal voorbij de initiële gevoelens van spanning en onzekerheid – ook verheugden op het grote onbekende.

Onvoorstelbare sensaties

Gelukkig zijn onze stoutste verwachtingen overtroffen. Na 50 maanden reizen, denken we anders en leven we anders. We zijn veel bewuster bezig met thema’s die een rol spelen in ons leven. Dat kan ook niet anders. We leefden een leven waarin de pieken hoger, maar de dalen ook dieper waren, waarin we de vervreemding van wekenlang aaneengesloten oversteken van het ene continent naar het andere ervoeren. De dagen deinden voorbij als de ritmische beweging van de golven onder onze romp. Vier jaar lang konden we eindeloos staren naar de oneindigheid van de sterren in een pikzwarte lucht.

Van mango’s tot gletsjers

Nog steeds verwonder ik me over het overweldigende gevoel dat de natuur bij me oproept. Ontdaan van alle opsmuk van het westerse leven waren we regelmatig tot tranen geroerd bij vurige zonsondergangen en pastelkleurige zonsopkomsten. Het ontdekken van walvissen en dolfijnen bij de boot verveelt nooit. Net zo min als de sensatie van nieuw land dat je al ruikt voor je het in zicht hebt. Tropische vissen aan je eigen haak waarvan de pure smaak elke keer weer een verrassing is. Het voetbed van duizenden mango’s die in Polynesië voor het oprapen liggen. We dompelden ons onder in de ongereptheid van de eilanden in de Stille Oceaan, liepen door de woeste Surinaamse oerwouden, bewonderden de eeuwenoude gletsjers in Alaska, verkenden de onbedorven groene kusten van British Columbia en bedwongen surfend de magische golven van Hawaii.

Weg van gebaande paden

We zijn gerijpt door inzichten, ervaringen, avonturen en ontmoetingen die een leven lang op ons netvlies gebrand zullen blijven. We kwamen onszelf en elkaar meermaals keihard tegen. Toen we keuzes moesten maken die eigenlijk niet mogelijk waren en toen we wegen vonden die niet op de kaart stonden. Toen we onszelf uit de greep van Covid bevrijdden, door te zoeken naar mogelijkheden die schijnbaar onmogelijk waren. Door los van alles door te zetten, tegen de stroming in, onszelf te ontworstelen aan het gemak van gebaande paden.