We arriveren vroeg in de middag in het charmante dorpje Rauris, zo’n 90 km ten zuiden van Salzburg. De pistes verwelkomen ons met een verse laag sneeuw én zon. Na een heerlijke middag skiën en een lunch aan de piste, lopen we nog even langs bij Tourismusverband Rauris. Het is altijd een genoegen om Theresia’s vrolijke gezicht te zien. Ze vertelt dat de omstandigheden voor een sneeuwschoenwandeling perfect zijn. “Zal ik een tocht met een ranger voor jullie boeken?”, stelt ze voor. Enthousiast stemmen we toe.
Betoverende Kolmstrasse
De volgende ochtend rijden we naar het Alpengasthof Bodenhaus, aan het einde van het Raurisertal. We worden begroet door Eki, een ranger van Nationalpark Hohe Tauern. Terwijl we ervaringen uitwisselen, komt er een pick-up truck aangereden. We stappen in en als we de slagboom van de tolweg passeren, begrijpen we pas waarom we met déze auto verder rijden. In de zomer is deze (tol)weg geopend voor regulier verkeer, maar in de winter niet.
De rit over de tolweg, de Kolmstrasse, is betoverend. Aan de ene kant een muur van sneeuw die hoog boven ons uit torent, aan de andere kant een ongerept, besneeuwd landschap dat zich uitstrekt zover ons oog reikt. Bij Naturfreundehaus Kolm Saigurn stappen we uit. Ranger Eki zoekt een paar sneeuwschoenen voor ons uit en bindt ze onder. We zijn klaar voor onze wandeltocht.
Als een schilderij zo mooi
De tocht leidt ons over paden die zich een weg banen langs sneeuwrichels, een deels bevroren beekje en door het winterse bos, waar de bomen zwaar leunen onder het gewicht van de sneeuw. De sneeuw komt hier en daar tot onze knieën. Naarmate we dieper het gebied in trekken, opent het bos zich en onthult het een adembenemend panorama. De vallei van Kolm Saigurn toont zich als een schilderij, met tinten van wit en blauw die samensmelten aan de horizon.
De wandeling lijkt op het eerste gezicht eenvoudig. Er is weinig hoogteverschil, op een enkel stuk door het bos na. Ondanks dat, voelen we de fysieke inspanning in onze benen. Helemaal als je even voorop loopt en je bij elke voetstap minstens een halve beenlengte wegzakt in de sneeuw. Dan schiet je toch wel erg in de lach. Eki klimt verder door het bos naar boven en op een bult zoeft hij naar beneden. Als een vlinder zo licht is hij ineens de diepte ingedoken. Tijdens de tocht neemt Eki ons ook mee terug in de tijd en vertelt hij verhalen over de geschiedenis van het gebied, van de goudkoorts die hier ooit heerste tot de bescherming van dit landschap als nationaal park.\
Verborgen gevaren
In de ongerepte wildernis, waar de sneeuw een zachte deken vormt over het landschap, schuilt een verraderlijke valstrik. Eki wijst ons op het gevaar als we een groepje naaldbomen naderen. Het lijken hele jonge naaldbomen, maar onder de sneeuwlaag schuilt het gevaar: de verborgen holtes, onder de uitgestrekte takken van de naaldbomen. Eki prikt met zijn wandelstok in de richting van een boompje. De schijnbaar solide oppervlakte wijkt. Hij vertelt ons wat je moet doen als je in een holte met een web van naaldtakken valt. Verschrikt wandelen we verder. Ze líjken zo lieflijk.
Ruige tocht
Het weerbeeld verandert tijdens onze winterse wandeling en dat merken we als we aan het einde van de tocht teruglopen over open terrein. Een stevige wind raast over de bergtoppen en blaast door het dal. Met onze winddichte kleding, muts op en daarover nog een capuchon merken we er gelukkig weinig van. Het geeft eigenlijk wel een extra avontuurlijke dimensie aan deze wandeling. Eenmaal terug bij het startpunt maken we de sneeuwschoenen los en stappen we bij het Naturfreundehaus naar binnen voor een welkome warme lunch
Kolm Saigurn
In de schaduw van de majestueuze toppen van de Hohe Tauern, ligt een verborgen juweel: het gebied Kolm Saigurn. Hier, waar de lucht kristalhelder is en de stilte slechts wordt doorbroken door het kraken van verse sneeuw onder je voeten, begint een avontuur dat je meeneemt naar de essentie van de natuur. Met een ranger van het Nationalpark Hohe Tauern, stap je in een wereld die ver verwijderd lijkt van de drukte van het dagelijks leven.
